آشنایی با آسمان شب و صورتهای فلکی
با غروب خورشید و شروع شب، آسمان آبی بالای سر به گنبدی با نقاط نورانی فراوان به نام ستاره تبدیل میشود. این نقاط نورانی در طول روز هم در آسمان وجود دارند ولی نور خورشید مانع دیدن آنها میشود. با نگاه به آسمان شب هزاران ستاره با چشم عادی قابل مشاهده است. میلیونها ستاره نیز وجود دارد که نور کمی از آنها به زمین می رسد و فقط با تلسکوپ قابل مشاهده و ثبت هستند. نگاه دقیق به ستارگان آسمان ما را متوجه نظم خاصی در قرارگیری آنها در کنار هم از دید افراد روی زمین میکند. چند ستاره نزدیک به هم را مشاهده می کنیم که با شکل خاصی در کنار هم قرار گرفتهاند. این شکل خاص در شبهای بعد هم وجود دارد. توجه انسانها از قرنهای گذشته به این نظم خاص باعث شد تصوری از قرار گرفتن چند ستاره در بخشی از آسمان در ذهن آنها شکل بگیرد. به این مجموعه از ستارههای آسمان صورتهای فلکی گفته میشود. صورتهای فلکی که در آسمان شب مشاهده میشوند در طول شب مکانشان در آسمان تغییر میکند که علت آن گردش زمین به دور خودش است. با گردش زمین به دور خودش ستارگان نیز مانند خورشید طلوع و غروب میکنند. بنابراین ممکن است یک صورت فلکی در ابتدای شب در آسمان نباشد ولی در نیمه شب طلوع کند. در طول یک سال نیز به دلیل گردش زمین به دور خورشید، صورتهای فلکی قابل مشاهده در آسمان در فصلهای مختلف متفاوت میباشند.
از زمانهای گذشته از صورتهای فلکی و ستارگان برای جهتیابی در شب استفاده میشود. برای ساکنین نیمکره شمالی زمین تعیین جهت قطب شمال با استفاده از ستاره قطبی صورت میگیرد. ستاره قطبی یکی از ستارههای پرنور آسمان در نزدیک قطب شمال سماوی است که در تمام طول شب در آسمان قابل مشاهده است. بر خلاف تصور عمومی، ستاره قطبی پرنورترین ستاره آسمان نیست. برای تعیین ستاره قطبی در آسمان شب معمولا از دو صورت فلکی به نامهای دب اکبر و ذاتالکرسی استفاده میشود. شناسایی این دو صورت فلکی در آسمان برای تعیین ستاره قطبی به ما کمک می کند.
فرم ثبت نام
ظرفیت تکمیل شد